Спіленая ліпа па вясне
Маладыя парасткі пускае,
А вачыма ў высі яна мкне,
Гаварыць з нябёсамі жадае.
Калі так, цвязора, паглядзець:
Ліпа аджыла сваё, старая,
А ўсё роўна – хоча зелянець,
Галаву ўздымае, як жывая…
Што ж яе трымае на зямлі,
Акрамя знявечанай ажыны?..
Дожджык, мабыць, што святло праліў
На жаўцюткі жвір лясной сцяжыны.
|
|
